Hij viel meteen op. Zwartleren jack en een grote stalen armband. Twee ellebogen op de bank. Vooraan in de kerk luisterde hij de oren van zijn hoofd.
Ik dacht de eerste keer waarom is hij hier? Hij bleef komen. Na een paar keer vroeg ik bij de uitgang zijn naam en bood aan langs te komen. Henk vond het goed.
Een paar dagen later ontmoette ik hem samen met zijn vrouw. Thuis vertelden Henk en Willie hun verhaal.
Hij was hervormd. Zij rooms-katholiek. Dat had problemen gegeven bij de huwelijksvoltrekking. Predikant en pastoor zagen het niet zitten en er kwam gedoe. Dus werd besloten om alleen op het stadhuis te trouwen.
Toen kwamen er kinderen. Maar ook alcohol en drugs deden intrede en veel relatiespanning. Dat liep zo hoog op dat het uitdraaide op echtscheiding.
Het werd een pijnlijk proces zonder pastorale hulp. Maar er werd een verantwoord besluit genomen. Om de kinderen zouden ze bij elkaar in de straat blijven wonen.
Waarom deden jullie dat vroeg ik? Onze kinderen hadden veiligheid nodig. Het was bij ons niet zo fijn gegaan. We wilden de schade zoveel mogelijk beperken.
Door bij elkaar in de buurt te blijven wonen en niet hals-over-de-kop nieuwe relaties in te stappen bleef er een smalle maar duidelijk herkenbare basis voor de opgroeiende kinderen over.
In een later gesprek vertelden ze hoe het verder was gegaan. Een paar volwassen geworden kinderen kwamen jaren later tot geloof. Ze vertelden dat hun leven was veranderd doordat ze God persoonlijk hadden leren kennen.
Henk en Willy gingen mee naar de gemeente van hun kinderen. Er bloeide nieuwe liefde op, het huwelijk werd opnieuw gesloten en werd nu wel ingezegend. Ook de kerk kwam weer in beeld.
Zo zag ik Henk die eerste keer in de kerk. Na een paar gesprekken kwam Willy ook mee.Zondag aan zondag zaten ze daarna met twee kleinkinderen helemaal vooraan in de kerk. Als opa en oma namen ze verantwoordelijkheid voor de doop van een kleinkind.
Niet altijd gaat het zo bijzonder als bij Henk en Willy. Maar het begon wel met praktische verantwoordelijkheid voor de kinderen. Je kinderen gaan levenslang met je mee.
En als er zoveel kapot is gegaan dat pijn en schuld ons de baas zijn? Wat moet je dan? Niet de hoop opgeven. Maar met vallen en opstaan dichtbij het Woord blijven.
Gescheiden ouders mogen van Gods genade leven die ook nodig is in ‘geslaagde’ huwelijken. God kan altijd iets bijzonders doen voor ons en onze kinderen. We mogen in elke situatie genade van God inroepen en hulp verwachten. Juist als ons hart ons veroordeelt.
God is meerder dan ons hart. Wij zijn nu eenmaal zijn schepselen.
Daar is geen ontkomen aan.
Cor en Anja van Dis hebben als predikantsechtpaar ruim dertig jaar huwelijksvoorbereiding gedaan met stellen die gingen trouwen. Voordat de trouwdienst werd besproken waren er in een periode van enkele maanden drie of vier avonden met thema ’s die door interactieve schrijfopdrachten werden voorbereid.
'Ik kan eigenlijk niet aangeven wanneer de twijfel is toegeslagen, maar het is zeker al een paar jaar geleden begonnen. Ik denk dat het tijdens een familieweekend was waar ik van dichtbij zag hoe mijn zus en haar man met elkaar omgingen, dat ik me realiseerde wat ik miste in mijn huwelijk. Zij gingen zo liefdevol en zo warm met elkaar om. Hij heeft echt aandacht voor haar en ze praten veel met elkaar. Dat is bij ons allemaal niet zo.
Lees verder
'Het begon ermee dat ze heel verdacht ging doen met haar mobieltje. Vroeger liet ze die regelmatig slingeren maar ineens moest dat ding overal mee naar toe en op de gekste momenten kwamen er berichtjes binnen. In het begin vond ik dat nog niet zo verdacht. Ze heeft veel vriendinnen met wie ze op die manier contact heeft. En dat was ook altijd haar verklaring. Maar er waren ook anders signalen. Ze was erg afwezig met haar gedachten, ging veel meer aandacht aan haar uiterlijk besteden. Moest soms plotseling in het weekend een paar uur weg en vroeg mij dan om op de kinderen te passen.
Lees verder
