‘Ik kan eigenlijk niet aangeven wanneer de twijfel is toegeslagen, maar het is zeker al een paar jaar geleden begonnen. Ik denk dat het tijdens een familieweekend was waar ik van dichtbij zag hoe mijn zus en haar man met elkaar omgingen, dat ik me realiseerde wat ik miste in mijn huwelijk. Zij gingen zo liefdevol en zo warm met elkaar om. Hij heeft echt aandacht voor haar en ze praten veel met elkaar. Dat is bij ons allemaal niet zo.
Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat hij uit zichzelf iets leuks voor me heeft gedaan, of dat we echt een goed gesprek hadden. We praten wel over koetjes en kalfjes, of over de kinderen, maar nooit echt over emoties of over ons geloof. Het initiatief moet altijd bij mij vandaan komen. En als ik ergens over wil praten dan kost dat enorm veel moeite en trekt hij zich zo snel mogelijk terug. Dat wordt de laatste jaren eigenlijk allemaal steeds erger. Hoe meer ik moeite doe om iets van ons huwelijk te maken, hoe meer ik aan hem trek, hoe meer hij zich terugtrekt.
Als ik terugkijk in de afgelopen jaren, we zijn nu acht jaar getrouwd, dan weet ik niet of ik dit nog lang volhoud. Ik speel steeds vaker met de gedachte om bij hem weg te gaan. Want het idee dat ons huwelijk er altijd zo uit zal zien is voor mij ondraaglijk. Ik verpieter emotioneel helemaal en ik merk dat ik nu ook heel gevoelig word voor aandacht van andere mannen. Maar dan voel ik van binnen gelijk ook dat ik echt niet weg kan vanwege de kinderen en vanwege mijn geloof.
Ik ben getrouwd met het idee dat God ons bij elkaar heeft gebracht. Ik heb Hem ook gesmeekt om ons huwelijk te redden, om me te helpen mijn man te begrijpen. Om me liefde te laten voelen voor mijn man. Maar er is niets veranderd. En steeds vaker ben ik bezig met hoe het zou zijn als ik met de kinderen alleen zou zijn. Niet meer de spanningen, niet meer die teleurstellingen. Het zou me rust geven maar ook een enorm schuldgevoel. Naar God toe, naar de kinderen toe, ook naar mijn man toe.
Ik heb geprobeerd hulp te zoeken, maar mijn man ziet geen enkele reden voor gesprekken met iemand die zich met ons huwelijk gaat bemoeien. Inmiddels gaan de kinderen ook steeds meer merken van de spanningen en ik voel me innerlijk verscheurd. Hoe lang hou ik dit nog vol…’
Karin (38, moeder van 3 kinderen van 6, 5 en 2)
'Ik kan eigenlijk niet aangeven wanneer de twijfel is toegeslagen, maar het is zeker al een paar jaar geleden begonnen. Ik denk dat het tijdens een familieweekend was waar ik van dichtbij zag hoe mijn zus en haar man met elkaar omgingen, dat ik me realiseerde wat ik miste in mijn huwelijk. Zij gingen zo liefdevol en zo warm met elkaar om. Hij heeft echt aandacht voor haar en ze praten veel met elkaar. Dat is bij ons allemaal niet zo.
Lees verder
'Het begon ermee dat ze heel verdacht ging doen met haar mobieltje. Vroeger liet ze die regelmatig slingeren maar ineens moest dat ding overal mee naar toe en op de gekste momenten kwamen er berichtjes binnen. In het begin vond ik dat nog niet zo verdacht. Ze heeft veel vriendinnen met wie ze op die manier contact heeft. En dat was ook altijd haar verklaring. Maar er waren ook anders signalen. Ze was erg afwezig met haar gedachten, ging veel meer aandacht aan haar uiterlijk besteden. Moest soms plotseling in het weekend een paar uur weg en vroeg mij dan om op de kinderen te passen.
Lees verder
